15 Şubat 2016 Pazartesi

Eyvallah!

Zaman zaman kullandığım bir kelime, hoşuma gidiyor, derinliği olan bir kelime.

Bugün bir arkadaş dedi ki; ‘neden eyvallahdiyorsun, bunu genelde erkekler söyler, kadına yakışmıyor, özenti gibi duruyor’!

Yanıtım yine 'eyvallah' oldu:), arkadaş ters ters baktı bana, ben de güldüm geçtim.

Sonrasında kafama takıldı, benim eyvallah söylemim bir alışkanlık mı yoksa bilinçli bir kullanış mı? Aslında her ikisi de ama kesinlikle bir özentilik değil. Özenti olabilecek zamanları çoktan geçtim.  

Üniversite döneminden kalma bir alışkanlık, ‘eyvallah hocam’ derdik, genelde teşekkür etmek ya da onaylamak anlamında kullanırdım.

İleriki yaşlarda her hangi bir konuda ya da olumlu bir davranışta karşımdakine minnet hislerimi vurgulamak için, duygumun daha yoğun olarak karşımdakine geçeceğini düşündüğümden kullanır oldum.

Ama her zaman minnet hissi de olmayabilir, kimi zaman hiçlik duygusu aktarımı için de kullanılabiliyor. Yani sen ne söylersen söyle boş gibilerden.

Hoşçakal yerine kullananlar da var ama ben bu durumda eyvallah yerine hoşçakal demeyi tercih ediyorum.

Eyvallah kelimesi içinde tevazu da barındırıyor. Alçak gönüllülük var içinde, ağırbaşlılık da var,sukunet var.

Arapça kökenli bir kelime olduğunu biliyorum,  ey (iy) Arapçada evet, tabii anlamındaymış. “v” yemin edatı imiş. Herhalde “Allah” ile birleşince “Allah’tan gelen doğrudur, tamamdır” gibi. “Senden gelen her şey başım gözüm üstüne, doğrudur, inanırım” gibi.

“Eyvallah” genelde racon kelimesi gibi görünse de samimi buluyorum, ama kimi insanlarda da sırıtıyor.

Vara yoğa, olur olmaza eyvallah diyenlerden de olmak istemem. Ama ben yerinde kullandığımı düşünüyorum. En azından içten olmam gerektiğini hissettiğim durumlarda kullanıyorum.

Kadın veya erkek fark etmez, kim kullanırsa kullansın, bence güzel bir kelam

“Bazen kabulleniş, bazen boş veriş, bazen yol veriş. Fakat sonunda hep bir rahata eriş”…

“Eyvallah”… :)

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder